Maria Sadowska

Wokalistka, scenarzystka, reżyserka filmowa i feministka. Jej ostatnia płyta "Jazz na ulicach" zdobyła miano złotego krążka..

"Moi rodzice nigdy nie chcieli żebym była muzykiem, wiedzieli, że to niewdzięczny i trudny zawód. Robili wszystko żebym tym muzykiem nie została, nawet nie zapisali mnie do szkoły muzycznej. Dopiero mając 9 lat sama tupnęłam nogą i kazałam się do tej szkoły muzycznej zapisać..."

Maria już nie Marysia? Taki niespokojny duch?
- Oj tak czasami niespokojny, czasami nie.

Muzyka i obraz są w kręgu Twoich zainteresowań, choć genetycznie skazana byłaś na muzykę, a właściwie na jazz.
- Moi rodzice nigdy nie chcieli żebym była muzykiem, wiedzieli, że to niewdzięczny i trudny zawód. Robili wszystko żebym tym muzykiem nie została, nawet nie zapisali mnie do szkoły muzycznej. Dopiero mając 9 lat sama tupnęłam nogą i kazałam się do tej szkoły muzycznej zapisać. No i nie dało się od tego uciec. Jako dziecko jeździłam z rodzicami w trasy koncertowe, niemalże wychowywałam się na scenie i to była moja decyzja. Moja mama dopiero kiedy zrobiłam film "Dzień kobiet", po premierze przyszła do mnie i powiedziała, "no teraz już się nie martwię o Ciebie, masz już jakiś porządny zawód". A ja już nagrałam do tej pory 11 płyt.

Takie łączenie dwóch pasji dopełnia, a nawet uzależnia.
- Uzależnia i to bardzo, obie te pasje są bardzo zazdrosne i są jak narkotyk. Jak ktoś się zajmie muzyką to nigdy nie przestanie – zawsze się do niej wraca. Podobnie jest z filmem. Chociaż obie te dziedziny są podobne do siebie, to jednak muzyka jest bardziej taką dziedziną abstrakcyjną, gdzie na te emocje się wpływa niewerbalnie. W filmie musi być bohater, konflikt i historia. Powiem szczerze, że nigdy nie sądziłam, że uda mi się te obie pasje pogodzić. To nie jest proste, ale nauczyłam się z tym żyć.

W którym momencie pomyślałaś, że oprócz muzyki zajmiesz się też obrazem?

Łatwo Ci jest pogodzić bycie matką i spełniającą się w zawodzie kobietą?
- Mogłam mieć dziecko wcześniej, ale fajne jest takie dojrzałe macierzyństwo. Dziecko mi dało wielkie szczęście, także w życiu zawodowym. Ostatnie dwa lata były dla mnie bardzo pracowite, mogłam się spełniać. To dzięki temu, że mam wspaniałego faceta i dziadków, którzy mi bardzo pomagają.

Też będziesz taką mamą jak Twoi rodzice, którzy nie chcieli żebyś była muzykiem.
- Widzę po sobie, że od tego nie da się uciec. Lilka jeździ z nami na koncerty, muzyka jest wszędzie – ona śpiewa już i tańczy. Będę chciała ją zapisać do szkoły muzycznej niezależnie od tego czy tym muzykiem zostanie. Szkoła muzyczna daje fantastyczny rozwój osobowości i dyscyplinę, która się przydaje w życiu.

Który moment w życiu muzycznym był przełomowy?
- Trudno powiedzieć, chyba płyta "Tribute to Krzysztof Komeda". To był pierwszy moment kiedy przestano mnie traktować jak Marysię z Tęczowego Music Boxu i zaczęto traktować mnie normalnie. To był przypadek, dostałam propozycję zrobienia jednego remixu kompozycji Komedy, moi rodzice znali się z Komedą, znali też Zofię Komedową żonę Krzysztofa. Postanowiłam brnąć w to, do Zosi Komedowej mówiłam "ciociu" i dostałam pakiet płyt z muzyką filmową, do której napisałam teksty. Komeda może nie napisał wielu piosenek, ale był specjalistą od przepięknych melodii. Uwielbiam korzenie, bez korzeni byśmy byli nikim. Mam nadzieję, że Komeda nie miałby nic przeciw mojej wizji jego kompozycji. To było dla mnie spotkanie z wielkim nauczycielem.