Wojciech Staroniewicz

2019-06-30

Wojciech Staroniewicz Fot. Magda Jasińska

Polskie Radio PiK "Zwierzenia przy muzyce" - Wojciech Staroniewicz

Saksofonista jazzowy, kompozytor i aranżer

„Może w ostatnim okresie byłem. Bez wątpienia płyta autorska jest zapisem jakiejś prawdy, stanu ducha w okresie, który obejmuje i być może gdzieś tam we mnie jest kilka osobowości naraz...”

Niedziela, 30 czerwca godz.17:05

Od paru miesięcy na moim biurku leży, już trochę zniszczona, Twoja płyta. Zniszczona, bo jej namiętnie słucham. To jest inna płyta od tych, które w minionych latach wydałeś.

- Takie masz odczucie? Myślę, że jest trochę inna. Jest taka bardzo moja, bo jest w pełni autorska. Tam są same moje kompozycje. Wtedy jest taki trochę specjalny stosunek do tego materiału.

A Ty jesteś taki melancholijny?

- Może w ostatnim okresie byłem. Bez wątpienia płyta autorska jest zapisem jakiejś prawdy, stanu ducha w okresie, który obejmuje i być może gdzieś tam we mnie jest kilka osobowości naraz. Jestem taki, jak na płycie „African Project”, ale również taki jak na „North Park”.

W jakim czasie powstawały te kompozycje, bo to są wszystko Twoje utwory?

- Tak. To jest tak, że to taki szczególny okres, bo tak się składa, że przez ostatnie lata miałem pracownię - takie mieszkanie - w Dolnym Sopocie przy samej plaży, koło Parku Północnego.

To chyba nie można żyć i pracować w takim miejscu…

- Wręcz przeciwnie, miałem tam spokój i w każdej chwili mogłem wyskoczyć z tego miejsca, żeby pójść na plażę. W ciągu dosłownie dwóch - trzech minut znaleźć się nad morzem, co bardzo lubię, i słychać bardzo silny wpływ tego miejsca, w którym byłem i w którym mogłem zajmować się muzyką.

Czyli to jest takie miejsce, które Cię trochę nastraja, trochę inspiruje?

- W ogóle Sopot mnie inspiruje, jestem rodowitym sopocianinem i mam bardzo silny związek z tym miastem. Tutaj jest taka ogniskowa - mówię o tym materiale - że jest to taki bardzo mój, ale właśnie też w Sopocie osadzony materiał muzyczny.

Wojciech Staroniewicz. Fot. Adam Cegielski

Jak doszło do Twojego spotkania z Erikiem Johannessenem?

- Erik Johannessen to norweski puzonista mieszkający w Oslo. Znamy się od dłuższego czasu, gdyż grał przez wiele lat w takiej polsko-norweskiej grupie czy też norwesko-polskiej może - Loud Jazz Band. To jest zespół Mirosława Carlosa Kaczmarczyka, w którym gram od początku jego istnienia, jeszcze jak był polskim zespołem.

W tej chwili dość okazjonalnie się spotykacie?

- No dość trudno jest działać w takiej międzynarodowej formacji, ale właściwie powiedziałbym, że może nie tyle okazjonalnie, co regularnie - przynajmniej raz albo dwa razy w roku mamy jakieś trasy koncertowe i trochę koncertów w Norwegii, trochę w Polsce, zresztą teraz będziemy właśnie grali kilka koncertów w Norwegii. To jest 30-lecie istnienia tego zespołu, także chwała Mirkowi Kaczmarczykowie, który przez tyle lat prowadzi ten zespół i cały czas nagrywamy. Bardzo dużo płyt mamy na koncie. No i właśnie z Erikiem Johannessenem wiele lat graliśmy w tym zespole, polubiliśmy się i muzycznie jakoś się dobrze zgadzamy. Postanowiłem więc zaprosić go do tego projektu i jestem bardzo zadowolony z jego obecności, to bardzo nietypowo grający puzonista. Może to być szokujące niekiedy dla słuchaczy, gdyż oprócz takiego - nazwijmy to normalnego grania melodycznego - on posługuje się całą gamą brzmień, które wydobywa z tego instrumentu. Właściwie jego świat to jest bardziej świat muzyki jazzowej. Można powiedzieć, że tutaj mamy takie połączenie tego mojego widzenia muzyki, mojego słyszenia i jego. I to daje bardzo ciekawy efekt.

Musiałeś iść na kompromisy tworząc płytę?

- Kompromis? Żadnych kompromisów [śmiech]. Wiesz, muzyka jest jedna - dobra albo zła. Poruszamy się posługując się takim własnym poczuciem estetyki i stosujemy te środki, które czujemy, że w danym momencie zastosować chcemy. Nie ma żadnego zgrzytu. Zresztą biorąc Erika do zespołu wiedziałem, co on może przynieść, no i się spełniło.

Przedstaw cały Twój zespół, bo to jest zespół zgromadzony do akurat do tego, a nie innego projektu.

- Zespół jest trójmiejski, a grają Paweł Urowski na kontrabasie, Przemek Jarosz - perkusista z Wrocławia, Dominik Bukowski - trójmiejski wspaniały wibrafonista, no i Erik Johannessen z Norwegii, z Oslo.

Przyznaj się, ćwiczysz codziennie na saksofonie?

- Staram się ćwiczyć codziennie, nie zawsze się to udaje, ale jednak chyba można to tak nazwać.

Bo saksofon jak każdy instrument dęty nie za bardzo lubi rozłąkę?

- Prawda, nie lubi rozłąki i potem saksofon na mnie warczy, kiedy zbyt długo z nim nie mam do czynienia. Ja lubię ten kontakt z instrumentem i to jest dla mnie przyjemność. Ćwiczenie - to jest takie ćwiczenie w tej chwili - w każdym razie jest to granie i staram się to robić codziennie, chociaż trochę, żeby nie było przerwy.

A masz jakiś wyjątkowy instrument?

- Mam bardzo dobry instrument, mówię o saksofonie tenorowym, to jest Selmer Balanced Action z 1936 roku - on jest taki bardzo - jakby - odpowiadający na moje zawołania.