Jarosław Duś
2018-08-30
Jarosław Duś. Fot. PAP
Michał Jędryka: Dwa dni temu na czołówce "Gazety Wyborczej" ukazał się artykuł przestawiający w atmosferze skandalu Pańską kandydaturę do Sądu Najwyższego. Głównym zarzutem, jaki Panu postawiono jest brak odpowiedniego stażu, bo kandydat do SN powinien mieć 10 lat pracy. Ma Pan?
Jarosław Duś: Ustawa o Sądzie Najwyższym stanowi, że każdy kandydat musi mieć określony staż. W przypadku prokuratorów jest to co najmniej 10 lat. Mój aktualny staż na stanowisku prokuratora przekracza 13 lat, a więc spełniam warunki formalne wymagane od kandydata na urząd sędziego SN.
W "Gazecie Wyborczej" możemy przeczytać, że spór dotyczy okresu, w którym był Pan w stanie spoczynku.
- Różnica sprowadza się do tego, że do stażu na stanowisku prokuratora zalicza się również stan spoczynku. Stosunek służbowy prokuratora powstaje z dniem jego powołania - w moim przypadku miało to miejsce 4 sierpnia 2005 r. Prokurator pozostaje na stanowisku zasadniczo do śmierci, wyjątkiem jest przypadek zrzeczenia się stanowiska lub też ustania tego stanowiska na mocy orzeczenia (...).
Przeszedł Pan w stan spoczynku, kiedy wrócił Pan do Bydgoszczy i miał Pan wypadek w prokuraturze. Co się wtedy stało?
- Mówiłem o tym obszernie zeznając na komisji śledczej ds. nacisków. Kiedy jeszcze pracowałem w Warszawie w 2007 r., ówczesny prokurator rejonowy w Inowrocławiu ostrzegał mnie, że za to, że stawiałem zarzuty panu Januszowi Kaczmarkowi, moi przyszli szefowie w prokuraturze w Bydgoszczy - mówiąc oględnie - mieli mnie odpowiednio potraktować. W lutym 2008 r. kiedy rozpocząłem pracę w Bydgoszczy, te zapowiedzi się spełniły. Nie otrzymałem gabinetu prokuratorskiego tak, jak każdy prokurator w nowym miejscu pracy. Posadzono mnie w piwnicy, oddając do dyspozycji niesprawny sprzęt, w tym zepsuty, zdezelowany fotel biurowy. Bezpośrednio tego samego dnia interweniowałem u Prokuratora Okręgowego, jednak bez skutku. Któregoś dnia niesprawny fotel przewrócił się, na skutek czego doznałem uszkodzeń ciała, a zdarzenie zostało zakwalifikowane jako wypadek przy pracy, z winy pracodawcy. Obecnie nie do pomyślenia jest, by jakiś prokurator był tak szykanowany.
Przedstawia Pan to jako formę nacisku, ale wspomniał Pan, że stawiał zarzuty Januszowi Kaczmarkowi. O co chodziło w tej sprawie?
- Obowiązuje mnie tajemnica postępowania, nie mogę żadnych szczegółów podać.
Dlaczego chce być Pan sędzią SN?
- To jest kwestia konsekwencji, wynikającej z wcześniejszych moich postaw i wyborów życiowych. Sądy dyscyplinarne były nierzadko parasolem ochronnym dla prokuratorów i sędziów łamiących prawo - takich jak pijani kierowcy, łapówkarze, a nawet złodzieje. Izba Dyscyplinarna SN jest nadzieją na zmianę. Uważam, że nie można biernie się temu przyglądać i bez względu na konsekwencje, również te środowiskowe, trzeba zaangażować się w naprawę wymiaru sprawiedliwości.
Od dwóch lat orzekam w odwoławczym sądzie dyscyplinarnym dla prokuratorów i każda ze spraw, w rozpoznaniu których brałem udział, wymagała rozwagi, ale i odwagi, i myślę, że ten egzamin zdałem.
Czyli jest Pan zwolennikiem prowadzonej obecnie reformy wymiaru sprawiedliwości.
- Uważam, że sytuacja dotycząca środowisk sędziowskich, prokuratorskich, również innych prawniczych w zakresie orzecznictwa sądów dyscyplinarnych, wymaga pilnej i dogłębnie przeprowadzonej reformy (...).
