Kuba Stankiewicz

2022-11-04
Kuba Stankiewicz. Fot. Kuba Majerczyk

Kuba Stankiewicz. Fot. Kuba Majerczyk

Polskie Radio PiK - Zwierzenia przy muzyce Kuba Stankiewicz

Pianista, absolwent Berklee College of Music w Bostonie, szef Katedry Jazzu we wrocławskiej Akademii Muzycznej.

Trzeba pamiętać o jednej rzeczy, że w jazzie, jak to się mówi, jak ktoś ma talent, to nawet szkoła muzyczna mu nie przeszkodzi. Przepraszam za kolokwializm, ale to jest tak, że Charlie Parker uczył się kopiując solówki Lestera Younga i Colemana Hawkinsa. Uczymy się sami, szkoła może pomóc. Szkoła jest o tyle fajnym miejscem, że to jest też spotkanie ludzi, muzyków, możliwość sprawdzenia się i bycia częścią środowiska...”


Sobota, 5 listopada godz. 17:05
Strasznie dawno Cię nie widziałam. To znaczy obserwuję to co robisz artystycznie, ale dawno nie mieliśmy okazji rozmawiać. Kuba Stankiewicz odwiedził Bydgoszcz z projektem muzyki Henryka Warsa. W Twojej twórczości pojawiło się w ostatnich latach trochę wyjątkowych projektów.
- Tak i w zależności od potrzeb wyciągam odpowiednią półeczkę z nutami.

Ale trzeba wyjaśnić, że Kuba Stankiewicz przez kilka ładnych lat studiował i koncertował w Stanach Zjednoczonych, ale jednak postanowiłeś w latach 90 wrócić do Polski.
- Tak. Ja w ogóle wyjeżdżając do Ameryki, kiedy grałem ze Zbyszkiem Namysłowski otrzymałem propozycję stypendium w Berklee College of Music. Trzeba pamiętać, że to był 1987 rok i powinienem najpierw wrócić do naszego kraju i poprosić o pozwolenie. Oczywiście otrzymałbym odmowę, w związku z czym postanowiłem nie pytać i zostać w Stanach. W zasadzie w 87 roku to była całkiem świadoma emigracja, bo ja byłem przekonany, że nigdy do tej Polski nie powrócę. Natomiast po zmianach z 1989 roku wróciłem do Polski w 91 roku i to była zupełnie inna Polska.

Nie tylko studiowałeś w Bostonie, również jak już powiedziałam koncertowałeś i to w amerykańskich składach.
- Miałem różne ciekawe takie epizody, między innymi miałem szczęście być na 6 tygodniowej trasie z Big-Bandem Artie Shawa, w którym byłem właściwie jedynym cudzoziemcem, bo tam grali sami Amerykanie. To była też ciekawa rzecz, bo część trasy to były koncerty big-bandu, a druga część to były sale balowe gdzie ludzie do tej muzyki tańczyli.

I granie do tańca nie było żadnym wstydem?

- Oczywiście, że to nie był żaden wstyd, to w ogóle była wspaniała przygoda, bo graliśmy standardy jazzowe. Fajna rzecz, w ciągu sześciu tygodni odwiedziłem 35 różnych Stanów. To były czasy kiedy jeszcze nie było Google Maps, za to nabyłem atlas.

I co takiego się wydarzyło, że jednak postanowiłeś powrócić?
- Ja jestem chłopak stąd, a nie stamtąd.

To znaczy dokładniej mówiąc z Wrocławia…

- Tak, właśnie z Wrocławia, nie z Bydgoszczy, choć bardzo miło mi tutaj gościć, bo mam wielu wspaniałych przyjaciół w Bydgoszczy. W zasadzie moje życie koncentrowało się we Wrocławiu, ale wcześniej byłem w Warszawie, miałem epizod zielonogórski i teraz nadal we Wrocławiu, skąd pochodzę. To miejsce bardzo sobie chwalę, ponieważ jestem w katedrze muzyki jazzowej Akademii Muzycznej we Wrocławiu.

Jesteś kierownikiem tej katedry…
- Cokolwiek to znaczy. Mamy bardzo fajną kadrę i bardzo dobrych studentów.

Pamiętasz te czasy kiedy właściwie wszyscy muzycy, którzy chcieli grać jazz marzyli o Katowicach, bo tam była jedyna uczelnia.
- Katowice były bardzo długo jedynym takim ośrodkiem z cyklem kształcenia jazzowego, bo Berklee to była nieosiągalna w zasadzie uczelnia, taki Harvard jazzowy.

Ale kilkoro z Was tam pojechało.
- Tak. Mieliśmy szczęście, bo otrzymaliśmy stypendium ze szkoły. Gdyby nie to, nikogo nie byłoby wówczas stać na studiowanie w Stanach. Aczkolwiek trzeba pamiętać o jednej rzeczy, że w jazzie, jak to się mówi, jak ktoś ma talent, to nawet szkoła muzyczna mu nie przeszkodzi. Przepraszam za kolokwializm, ale to jest tak, że Charlie Parker uczył się kopiując solówki Lestera Younga i Colemana Hawkinsa. Uczymy się sami, szkoła może pomóc. Szkoła jest o tyle fajnym miejscem, że to jest też spotkanie ludzi, muzyków, możliwość sprawdzenia się i bycia częścią środowiska. Ja pamiętam jak kiedyś zadałem pytanie Janowi Ptaszynowi Wróblewskiemu: jak oni się uczyli jazzu, w latach ich wczesnej młodości, czyli to były lata 50, kiedy kompletnie niczego nie było. I on mi powiedział, że oni czekali na audycję radiową Willisa Conovera, uzbrojeni w papier nutowy, w ołówek i umawiali się „Ty spisujesz takt pierwszy, ty drugi, ty trzeci, a ja czwarty i tak dalej”. I ja sobie zdałem sprawę, że oni to musieli tak zrobić ponieważ utwór leciał raz, nie było powtórek, też nie mieli magnetofonów, to jakby była wyższa szkoła jazdy i tak właśnie nauczyli się jazzu. Do dzisiaj do odsłuchania jest na przykład płyta Stana Getza nagrana w Polsce w 1960 roku, gdzie towarzyszy Stanowi Getzowi polska sekcja rytmiczna, czyli Roman Gucio Dyląg na kontrabasie, Andrzej Dąbrowski na perkusji i Andrzej Trzaskowski, wspaniały pianista i ojciec prezydenta Warszawy i oni grają świetnie. Wyobrażam sobie, że musieli mieć potworny stres, ale to się broni. Oni się prostu nauczyli właśnie tą metodą, bez szkoły.

A Ty gdzie się nauczyłeś improwizować, bo na pewno kiedy słyszałam Cię na warsztatach w Chodzieży, to już znakomicie grałeś jazz.
- Ja miałem szczęście, że trafiłem w odpowiednim czasie, na odpowiednich ludzi. Był taki zespół we Wrocławiu, nazywał się szumnie Relax Jazz Band, bo działał w klubie Relaks. To już nieistniejący klub, gdzie poznałem Piotra Wojtasika, który właśnie grał na trąbce i paru innych kolegów. Ja tam przyszedłem jako kompletny szarak, żółtodziób i po prostu nic nie wiedziałem, ale skoro chciałem z nimi grać, to musiałem się podciągnąć. No i któregoś dnia przyszedł kolega z gitarą, zagrał jakieś tam bossa novy i nawet fajnie się grało. My mu więc mówimy: „wiesz co, fajnie grasz, ale jest jeden problem. Nie potrzebujemy gitarzysty, potrzebujemy basisty”. No to przyszedł za tydzień z basówką i z nami został, a nazywał się Darek Oleszkiewicz. Więc jakby zapewniliśmy mu przyszłość niechcący, bo nie planował być basistą, potem z basówki przeniósł się na kontrabas.

A teraz kontaktujecie się za pośrednictwem maili.
- Tak, bo mieszka w Los Angeles, jednym z najwybitniejszych basistów na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych.

A Ty będąc w Stanach spotkałeś się z Darkiem? Czy się minęliście?
- Byliśmy na przeciwległych krańcach i jakoś się nigdy nie złożyło. Byliśmy w kontakcie telefonicznym.

Bo to jeszcze były czasy przedkomórkowe.

- No tak, ale w ostatnim czasie przed pandemią dosyć często się widzieliśmy. Zrobiliśmy razem kilka projektów w Los Angeles, począwszy od 2014, co roku do 2018 byłem w Los Angeles, robiąc kolejne nagrania, właśnie między innymi z utworami Victora Younga, Bronisława Kapera, Henryka Warsa i innych.

Czyli przywracasz pamięć o polskich kompozytorach, którzy tak naprawdę zrobili światową karierę w Stanach.
- No tak, bo uważam, że to jest bardzo duże niedopatrzenie z naszej strony, że my tak naprawdę nie dbamy o pamięć.

To wszystko życiorysy na filmy.
- Trzeba pamiętać, że pierwszego polskiego Oscara za muzykę filmową otrzymał Bronisław Kaper w 1953. To była bardzo ciekawa sprawa. Ja miałem okazję obejrzeć taki dokument o Bronisławie Kaperze. To była rozmowa z nim nagrana na rok, czy 2 lata przed jego śmiercią. Pianista i wokalista pojechał do Kapera z kamerą i panowie grając na dwa fortepiany, rozmawiali i Kaper mu powiedział, że on się nauczył wszystkich utworów Jerome Kerna z nut wydanych w Polsce. Ja sobie zdałem sprawę, że przed wojną, jak coś się ukazywało w Nowym Jorku, to też się ukazywało w Polsce. Oprócz tego, że było nagrywane, to jeszcze było wydawane w nutach, ponieważ było na to zapotrzebowanie.

Jesteś takim trochę projektowym chłopakiem. Odkąd powróciłeś do Polski nagrywasz płyty poświęcone polskim kompozytorom.
- Tak, choć zupełnie nie planowałem tego, ale na przykład przygotowując się do nagrania płyty z utworami Victora Younga, to o ile o Warsie to jest wśród Polaków jakaś wiedza, to o Youngu kompletnie nikt nie wiedział. A przecież nie tylko, że on w ogóle tu mieszkał, jego rodzina pochodziła z Mławy, a sam Victor mieszkał w Warszawie, gdzie skończył konserwatorium, a potem pojechał do Stanów i napisał „Stella by Starlight”. Co ciekawe, ja korespondowałem przed nagraniem płyty z jego siostrzenicą, ona mi powiedziała, że rodzina pochodzi z Mławy. Ci wspaniali kompozytorzy jak Wars, Kaper czy Young mieli wkład nie tylko do kultury polskiej, ale do kultury światowej, a my o nich nie pamiętamy. Na przykład jeżeli się porówna dorobek Victora Younga to śmiało mogę powiedzieć, że jest nie gorszy niż dorobek Gershwina. To jego kompozycje, choć przeważnie pisał do filmów, ale te utwory trafiły pod strzechy, właśnie „Stella by Starlight”, „Beautiful Love” „When I Fall in Love”, czy „My foolish heart” i „Love letters”, to jest cała masa utworów, fantastyczne przeboje. A poza tym napisał muzykę do ponad 300 hollywoodzkich filmów i był 22 razy nominowany do Oscara. Za życia go nie zdobył, a tylko jak umarł, to od razu dostał. Więc nie ma nic lepszego dla biznesu, niż martwy artysta. Dziś też się niewiele zmieniło.

Zobacz także

Anna Rusowicz

Anna Rusowicz

Darek Kozakiewicz

Darek Kozakiewicz

Paweł Lucewicz

Paweł Lucewicz

Profesor Piotr Salaber

Profesor Piotr Salaber

Olga Bończyk

Olga Bończyk

Damian Sikorski

Damian Sikorski

Mariusz Smolij

Mariusz Smolij

Józef Eliasz

Józef Eliasz

Bogdan Hołownia

Bogdan Hołownia

Co tydzień jest okazja do spotkań z niecodzienną muzyką, z niecodziennymi gośćmi, niecodziennymi tematami...
„Zwierzenia przy muzyce”
zaprasza Magda Jasińska
Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies.

Używamy informacji zapisanych za pomocą cookies i podobnych technologii m.in. w celach reklamowych i statystycznych oraz w celu dostosowania naszych serwisów do indywidualnych potrzeb użytkowników. Mogą też stosować je współpracujący z nami reklamodawcy, firmy badawcze oraz dostawcy aplikacji multimedialnych. W programie służącym do obsługi internetu można zmienić ustawienia dotyczące cookies. Korzystanie z naszych serwisów internetowych bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zapisane w pamięci urządzenia. Więcej informacji można znaleźć w naszej Polityce prywatności

Zamieszczone na stronach internetowych www.radiopik.pl materiały sygnowane skrótem „PAP” stanowią element Serwisów Informacyjnych PAP, będących bazą danych, których producentem i wydawcą jest Polska Agencja Prasowa S.A. z siedzibą w Warszawie. Chronione są one przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Powyższe materiały wykorzystywane są przez Polskie Radio Regionalną Rozgłośnię w Bydgoszczy „Polskie Radio Pomorza i Kujaw” S.A. na podstawie stosownej umowy licencyjnej. Jakiekolwiek wykorzystywanie przedmiotowych materiałów przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, jest zabronione. PAP S.A. zastrzega, iż dalsze rozpowszechnianie materiałów, o których mowa w art. 25 ust. 1 pkt. b) ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jest zabronione.

Rozumiem i wchodzę na stronę