Emilia Czekała

2022-02-26

Emilia Czekała Fot. Magda Jasińska

Polskie Radio PiK - Zwierzenia przy muzyce - Emilia Czekała

Konferansjerka i wokalistka, kobieta wielu talentów

„Mój tata powtarza wielokrotnie, że jestem +bestią sceniczną+ i coś w tym jest. Wychodzę na scenę i czuję się tam po prostu bardzo dobrze...”

Piątek, 25 lutego godz. 20:05

Ostatnimi czasy często występujesz jako konferansjer, ale i śpiewasz. Czy jesteś takim trochę „śpiewającym konferansjerem”?

- Tak. Nawet ostatnio w Chojnicach zapowiadałam i zaśpiewałam jedną piosenkę, bo takie było życzenie.

A dobrze czujesz się w tych dwóch „skórach”?

- Owszem, nawet niejednokrotnie zadawano mi pytanie: Czy wolę być konferansjerem czy wolę śpiewać? A ja nie wiem. Właśnie w tym rzecz, że to jest bardzo trudne pytanie. Przed koncertem zawsze się stresuję, niezależnie jaka jest moja rola. Tuż przed wyjściem na scenę, gdy mam zaśpiewać, myślę: „Gdybym prowadziła byłoby lepiej, jednak wolę prowadzić, To jest mój świat”. Innym razem, gdy mam prowadzić, przychodzi myśl „Gdybym zaśpiewała, to byłoby łatwiej”. Zawsze ten stres troszkę weryfikuje, co akurat w danym momencie wydaje mi się bardziej odpowiednie, ale to złudne. Bo tak naprawdę kocham te dwie czynności tak samo. Jak wychodzę na scenę czy zaśpiewać czy też porozmawiać z publicznością, to jest to coś, czego się nie da zamienić na nic innego. Dlatego lubię recitale, gdzie mogę i rozmawiać z publicznością i dla nich śpiewać. Mój tata powtarza wielokrotnie, że jestem „bestią sceniczną” i coś w tym jest. Wychodzę na scenę i czuję się tam po prostu bardzo dobrze.

Emila Czekała. Fot. Magda Jasińska

Emilio, nie dość, że fantastycznie prowadzisz koncerty, świetnie śpiewasz, to do tego jesteś jeszcze znakomitą gadułą, w związku z tym obawiam się, że wszystkich pytań Ci nie zadam, które mam w głowie. Ale rozpocznijmy od początku... Wywodzisz się z rodziny muzycznej i trochę byłaś na muzykę skazana.

- Trochę byłam skazana, ale daj Boże wszystkim takie skazanie.

Rodzice ćwiczyli dużo w domu?

- Ćwiczyli dużo w domu, ale też oni wysłali mnie i mojego brata do szkoły muzycznej po to, żeby nam pokazać, że muzyka, to nie jest jedynie przyjemność, glamour na scenie i pięknie wyglądający ludzie, którzy wyłącznie wspaniale się bawią, ale to jest też ogrom pracy, ogrom wiedzy, też pracy fizycznej, połączonej z pracą psychiczną. Przy tym pracy w skupieniu, koncentracji. I powtarzali nam niejednokrotnie, że celowo wysłali nas na skrzypce, czyli na instrument, na którym oni obydwoje grają, abyśmy zrozumieli, że to nie jest łatwe, że to jest bardzo trudne. I rzeczywiście na początku, jak się zaczyna naukę gry na skrzypcach, to one po prostu skrzypią i to nie jest przyjemne dla ucha, nie ma od razu takiej nagrody w postaci ładnego dźwięku. Nie twierdzę, broń Boże, że fortepian jest prostszym instrumentem, ale gdy dziecko siądzie przy fortepianie i naciśnie klawisz, to już ten dźwięk od razu jest w miarę przyjemny, a na skrzypcach tego nie ma i to jest droga przez mękę, żeby do tego dźwięku dojść, dopracować go, żeby on był rzeczywiście ładny. Myślę, że ta nauka moim rodzicom się udała i nigdy nie będę twierdzić, że ich zawód jest lekki, łatwy i przyjemny. Przyjemny w pewnym momencie oczywiście jest, bo to też nie jest tak, że wychodzimy na scenę i męczymy się okrutnie, grając na tych instrumentach, bo już doszliśmy do tego momentu, gdzie sprawia nam to przyjemność.

Ukończyłaś 2 stopnie szkoły muzycznej?

- Ukończyłam 2 stopnie, po piątej klasie zmieniłam instrument na flet poprzeczny. Nagle poczułam, że to jest w zasadzie coś, co lubię i zrobiłam drugi stopień szkoły muzycznej, ale już „popołudniowo”, czyli chodziłam do I LO dziennie i popołudniowo kończyłam szkołę muzyczną.

Czyli wiedziałaś, że potem już nie wybierasz się na studia muzyczne?

- Absolutnie, bo tyle było tej analizy muzyki, że przestało mi to sprawiać przyjemność. Kształcenie słuchu, harmonia to fantastyczne przedmioty, jednak sprawiają, że muzyka staje się matematyką i staje się taka bez duszy, poza tym uczyliśmy się w tym drugim stopniu harmonii „klasycznej”, pełnej konserwatywnych zasad, że ten akord ma się rozwiązywać na ten, a ten dźwięk na ten dźwięk. Pamiętam jak nasz nauczyciel mówił: „Ach, to nie może przecież tak zabrzmieć” i grał jakiś brzydki według niego akord. A nam z kolegami i koleżankami brzmiało to ładnie, było bardziej jazzowe. I później, jak poszłam na wokalistykę jazzową i mieliśmy harmonię jazzową, to tam już nie było matematyki. Tam wszystko mogło zabrzmieć tak, jak chcieliśmy.

A już kończąc „Jedynkę” wiedziałaś, że pójdziesz na wokalistykę jazzową?

- Nie, broń Boże, nie miałam pojęcia. Zawsze wychodziłam z takiego założenia, że umiem śpiewać i wychodzi mi to, ale generalnie, tyle osób dookoła śpiewa, że gdzie ja tam będę się pakować w śpiew! Jakoś tak bardzo pragmatycznie podchodziłam do tego i chciałam spróbować czegoś innego. Odnalazłam się na moich pierwszych studiach. W Anglii studiowałam niemiecki, bo też przez chwilę po maturze pracowałam w Niemczech i tam nauczyłam się trochę tego języka. Wyjechałam do Anglii, a że nie chciałam stracić znajomości niemieckiego, to stwierdziłam, że jak już idę gdzieś dalej, to nie mogę zaprzestać nauki tego języka, żeby pobyt w Niemczech nie poszedł na marne. Więc studiowałam niemiecki i filmoznawstwo, bo filmy mnie też zawsze interesowały, już wcześniej jeździłam na festiwale filmowe.

A „niespokojny duchu”, skończyłaś te studia?

- Tak, oczywiście, trwały 4 lata.

Wyhamowałaś wtedy ze swoimi różnymi muzycznymi innymi pomysłami?

- Ja nie miałam wtedy innych pomysłów. Wiedziałam, że nie chcę studiować muzyki. A to były czasy, kiedy Polska weszła do Unii Europejskiej i można było te granice spokojnie przekraczać. Byłam jedną z pierwszych osób, które wyjechały na studia do Anglii i nie planowałam tak naprawdę niczego. Szczerze mówiąc myślałam, że skoro tam będę studiować, to pewnie tam się zakotwiczę i znajdę jakąś pracę. Nie zastanawiałam się nad tym specjalnie, ale tak się złożyło, że na drugim roku, jak przyjechałam do Polski na wakacje, poznałam mojego już teraz męża i w pewnym momencie stało się jasne, że tam nie zostanę, tylko wrócę tutaj. Wiedziałam, że mój mąż nie będzie chciał się wyprowadzać z Polski i też jakby przyjęłam to z otwartymi ramionami. Nigdy nie miałam takiego poczucia, że muszę coś zrobić w życiu. Raczej pozwalam się prowadzić tym różnym pomysłom, które się pojawiły po drodze.

Wróciłaś i w którym momencie zakiełkował pomysł studiowania wokalistyki jazzowej?

- To nie było takie oczywiste, ponieważ nigdy nie byłam jakąś wielką jazzmanką - byłam typowym klasykiem, gdzie jak się śpiewa piosenkę, to słychać jaka jest w oryginale, należy odtworzyć to, co jest w nutach, nie wolno zmieniać melodii i kombinować. Podczas studiów w Anglii bardzo lubiłam chodzić na wieczory karaoke, tam śpiewałam i dopiero widząc reakcję innych - bo chyba jednak rzeczywiście dobrze mi to wychodziło - uwierzyłam w swoje umiejętności. Tego wcześniej nie miałam, bo - tak jak mówiłam - zawsze uważałam, że tylu ludzi dobrze śpiewa i co ja tam będę robić karierę wokalną? Po tych szalonych karaoke, odważyłam się w końcu powiedzieć tacie, że chciałabym też zaśpiewać z orkiestrą. Uwierzyłam, że jestem na tyle dobra. Te pierwsze koncerty nie były łatwe i ja też nie wypadłam w nich wspaniale, ale mam to ogromne szczęście, że miałam tę możliwość, żeby się sprawdzić i spróbować od razu z orkiestrą. To jest przecież coś o czym wielu wokalistów marzy, a ja doświadczyłam tego na samym początku mojej wokalnej drogi.

Czyli zaśpiewałaś z wujkami i ciociami z orkiestry?

- Trochę tak. Jak już miałam na koncie występ z orkiestrą i zaczęłam chodzić na zajęcia prywatnie do Kamili Abrahamowicz-Szlempo, to ona mi podpowiedziała: „Słuchaj, może zdasz tutaj. Otwieramy kierunek wokalistyka jazzowa. Masz już wykształcenie muzyczne, więc to ci dużo daje. Myślę, że powinnaś spróbować”. I rzeczywiście spróbowałam. Fajnie było, te studia bardzo mnie otworzyły, właśnie na takie jazzowe ujęcie muzyki. Teraz doskonale rozumiem jaka jest różnica między klasykami a jazzmanami. Zanurzyłam się w obydwa te światy i bardzo dużo mi to dało, takiego wejścia w trochę inną rzeczywistość jazzową.

Zawsze byłaś taką odważną osobą?

- Myślę, że na wielu poziomach tak, a z drugiej strony nie do końca, bo brak wiary we własne umiejętności potrafił mnie zahamować. Myślę, że dużo mi dały studia w Anglii, choćby dlatego, że ja sobie to wszystko tam sama załatwiłam. Kiedy tam pojechałam zyskałam pewność siebie, której wcześniej w liceum mi brakowało.

A nie powiedzieliśmy naszym słuchaczom, że też się zajmujesz tą działką organizacyjną. To jest takie dopełnienie?

- Trochę tak. Ja w ogóle lubię, jakkolwiek to zabrzmi, tabelki w Excelu, jak mi się wszystko układa. Potrafię spinać wszystko godzinowo. W mojej głowie od razu rysują się możliwe problemy, a i tak wiem, że jak wymyślę plan A, B lub C, to i tak wydarzy się Z i też trzeba będzie sobie poradzić.

Zobacz także