Ania Rusowicz i Hubert Gasiul

2021-01-08

Ania Rusowicz i Hubert Gasiul Fot. Magda Jasińska

Polskie Radio PiK - Zwierzenia przy muzyce - Ania Rusowicz i Hubert Gasiul

Muzyczne małżeństwo. Ania - wokalistka, autorka piosenek i psycholog, Hubert – perkusista i producent.

„Niepotrzebne są nowinki, które nas oddalają, jak chociażby +facebooki+. Na pewno...”

Piątek 8 stycznia, godz. 20:05

Aniu! Zdaje się, że psychologia była dla Ciebie bardzo poważnym przedmiotem do studiowania.

Ania Rusowicz: Miałam zawsze takie poczucie, a pierwsze moje studia, były tutaj - w Akademii Medycznej w Bydgoszczy, na wydziale farmacji. A dokładnie była to analityka medyczna. Zawsze miałam tendencje do zgłębienia natury rzeczy i niewątpliwie właśnie zaglądałam przez mikroskop. Miałam też takie poczucie, że muszę wymyślić coś szczególnego, co się przysłuży ludzkości, lekarstwo na coś wielkiego... a psychologia jest w sumie takim kierunkiem. Tutaj udało mi się odkryć coś niesamowitego, bo wymyśliłam sobie coś takiego jak psychologia sceny. Nigdy nie sądziłam, że przyjdą takie czasy, bo wcześniej miałam dużo koncertów i ta muzyczna działalność zajmowała mi większość czasu. Między koncertami mogłam czasami zorganizować jakieś warsztaty. A w tej chwili ta sytuacja pandemiczna wręcz wpisuje się idealnie w mój zamysł, bo tak jak każdy człowiek potrzebuje wsparcia, tak jak sportowcy, by osiągnąć super wyniki potrzebują wsparcia psychologa, to w tej chwili uważam, że grupa artystów, czy ludzi, którzy są związani bardzo z kulturą, ze sztuką, a mają do tej kultury i sztuki w tej chwili dostęp ograniczony, też tego wsparcia potrzebują. Wydaje mi się, że warto poruszać te kwestie i warto o tym rozmawiać - o tym braku, bo jest to niesamowita wyrwa w psychice człowieka i w ogólnym rozwoju. Tylko poprzez kulturę nasza osobowość się rozwija.

Ania Rusowicz i Hubert Gasiul Fot. Magda Jasińska

Powiedzmy też, że nawet gdyby nie było pandemii, to pomysł na psychologię sceny jest genialny. Każdy artysta potrzebuje takiego wsparcia.

A.R. - Myślę, że moje wieloletnie doświadczenie już pokazywało mi ten problem, bo występowałam jako jurorka, coach w różnych programach i widziałam bardzo dużo pokiereszowanych ludzi. Ludzi, którzy w siebie nie wierzą, którzy też ze względu na swoje problemy życiowe czy trudne dzieciństwo, trudne doświadczenia, wystawili się na ocenę innych, a ktoś ich na przykład skrytykował. Żyjemy w trudnych czasach, można powiedzieć bezlitosnych, gdzie panuje wyścig szczurów, rządzi konkurencja i nie można pokazać słabości. Ci wrażliwi ludzie, którzy wystawiali swój talent do oceny, często byli właśnie okrutnie potraktowani. Mieliśmy przykłady tego w różnych programach telewizyjnych, gdzie jurorzy nieprzychylnie wypowiadali się na temat uczestników i nie brali odpowiedzialności za to, że taki młody człowiek później zostaje z jakąś olbrzymią krzywdą. Te lata spędzone na estradzie i tak naprawdę w oparciu o swoje doświadczenie, towarzyszenie ludziom w obserwowaniu tego świata, pokazały mi, że w ogóle jest konieczne udzielenie wsparcia tym wszystkim wrażliwym osobom, które marzą, żeby swoje życie związać z muzyką, ze sztuką, bo mam na myśli ludzi, którzy są wrażliwi na piękno i ci ludzie potrzebują tej pomocy najbardziej.

Zdaje się, że chyba nigdy nie brałaś udziału w takim talent show. Miałaś to szczęście i pewien komfort…

A.R. - Po prostu nie chciałam. Wiedziałam od początku, że to też jest jakby forma ochrony siebie przed tym światem. Zawsze miałam poczucie, że chciałabym zaproponować światu coś swojego, szczerego, niekoniecznie biorąc udział w wyścigu szczurów, na czyichś zasadach. Można osiągać różne rzeczy na własnych zasadach, nie sprzedając się przy tym. Wydaje mi się, że patrzę w lustro i myślę sobie „dałam radę”, chociaż nie było łatwo. Było bardzo trudno, natomiast można bez krzywdy, bez wystawiania się na taką ocenę, korzystać z dobrodziejstw kultury, muzyki. Wydaje mi się, że ta miłość do muzyki - ja zawsze miałam taką dewizę, ona mi zawsze towarzyszy - że muzyka może być najważniejszą przyjaciółką. Muzyka nie jest w stanie nas skrzywdzić, to ludzie nas krzywdzą, a nie muzyka.

Ostatnia wasza płyta świetnie wpisała się w ten pandemiczny okres. Nazywam ją nawet płytą antycovidową, a piosenka „Do lasu” jest kwintesencją albumu. Dziękuję Wam za nią.

A.R. - „Przebudzenie” naprawdę świetnie wpisuje się w ten czas. Wyobraź sobie, że napisałam wcześniej tekst i naprawdę nie wiem, jakieś fluidy odebrałam z kosmosu, bo najpierw wyszedł pierwszy singiel „Świecie stój” i świat stanął. Niemożliwe? A jednak! A później piosenka „Do lasu”. Teledysk miał dokładnie premierę w momencie, kiedy weszły te obostrzenia, że nie można było wchodzić do parków i lasów i ta piosenka zaczęła być grana w stacjach radiowych jako taki po prostu symbol sytuacji.

Masz jeszcze w zanadrzu jakieś piosenki wieszczące przyszłość?

A.R. - Tak, bo muszę powiedzieć jedną rzecz, że obcowanie z muzyką, z tą materią, jest niezwykłe. Po prostu zdajemy sobie sprawę z tego, że obcujemy z czymś tak nieuchwytnym, bo to nie jest wyrób pieczywa, tylko mamy dostęp do jakiejś pięknej energii i ci, którzy naprawdę szanują tę materię mogą dostąpić wielkich rzeczy. Między innymi spływa jakiś rodzaj przepowiadania przyszłości, człowiek zaczyna dostrzegać w ogóle rzeczywistość, przestaje być tak przyziemny. A muzyka uruchamia to, że zaczynamy inaczej postrzegać świat.

Hubercie, spojrzałeś na mnie złowieszczo, jak mówiłam o piosenkach przepowiadających przyszłość.

Hubert Gasiul - Nie, mam tylko taki wyraz twarzy (śmiech). Bardzo często ludzie pytają mnie dlaczego się nie uśmiecham - na przykład na zdjęciach - a ja wewnątrz duszy jestem radosny, tylko na zewnątrz mam taki wyraz twarzy. Faktycznie Ania napisała te pandemiczne teksty i takie wróżbiarskie, ale trzecim singlem było „Przebudzenie” i liczyliśmy na to, że wywołamy tym utworem właśnie coś takiego, że pandemia się skończy i wszystko się przebudzi jak wiosną. Będzie jeszcze fajniej, jeszcze piękniej... no ale niestety tak nie jest.

A.R. - Odniosę się do „Przebudzenia”. Nigdy nie ma przebudzenia, to nie jest w sumie akt, to jest proces... Wydaje mi się, że to przebudzenie jest osiągalne, ale my dopiero jesteśmy na początku tej drogi, choć ja w to głęboko wierzę, że się uda.

Jesteście trochę oldschoolowi i to w dobrym tego słowa znaczeniu.

A.R. - Bez kontaktu ze sztuką, z czymś takim ulotnym nie żyjemy, a jednak mimo wszystko jesteśmy gdzieś tam istotami, które opanowały Ziemię właśnie podczas ewolucji. A ta ewolucja mogła tylko i wyłącznie zajść w momencie, kiedy człowiek zyskał kontakt z kulturą…

H.G. - Chciałem tylko powiedzieć o tej oldschoolowości. Ania jest cała vintage, ona jest po prostu analogowa. Telefony jej się nie słuchają, to jest też taki człowiek, przy którym komputery się psują. Ona jest wyjęta z tamtych czasów... Generalnie świetnie się czujemy w miastach, które są oldschoolowe jak San Francisco w Kalifornii. To jest nasze miasto. Ulica gdzie mieszkał Jimi Hendrix, to jest właśnie to miejsce, ale też sposób bycia z ludźmi, z drugim człowiekiem. Nasze relacje międzyludzkie - są właśnie takie oldschoolowe. Miałem nawet taką sytuację, że człowiek, który jest szefem agencji, która robi „Męskie Granie”, a ja akurat gram w Orkiestrze Męskiego Grania, mówi: „Stary, ty powinieneś też te wszystkie rzeczy załatwiać inaczej, a nie jak w latach 70. Tu wódeczka, może spokojnie pogadajmy...”. Teraz to już w ogóle wszystko jest inaczej, a ja piszę długie maile, normalnie rozmawiam z ludźmi. Chyba wolałbym, szczerze mówiąc, żeby mnie wrzucono z powrotem do lat 60. – 70., gdzie człowiek był blisko człowieka. Niepotrzebne są te nowinki, które nas oddalają, jak chociażby „facebooki”. Na pewno.

Zobacz także