„...dyrektor Andrzej Szwalbe sobie mnie wymyślił. Odnalazł mnie w Warszawie, no i tak to się zaczęło (...) potrzebował kogoś, kto będzie muzykologiem, będzie w tych kwestiach zorientowany, taka osoba była mu potrzebna. A ponieważ dowiedział się, że kończyłam w Bydgoszczy liceum muzyczne i studiuję w Warszawie, właśnie kończę muzykologię, to była dla niego okazja, żeby mnie zachęcić (...) Artysta jest człowiekiem bardzo wrażliwym, no i oczekuje jakiegoś takiego ciepła, a to wszystko się zdarzało w filharmonii. Także do dzisiaj wielu wspomina, że zaczynało tu swoje kariery i rzeczywiście tu było wyszukiwanie młodych, zdolnych ludzi, których zapraszało się do Filharmonii, żeby występowali...”

- Wielu można tutaj wymienić, już wszystkich dokładnie nie pamiętam, bo to już tyle czasu minęło. Oprócz Florencia był też Tomasz Bugaj czy Marek Pijarowski i jest cała lista dyrygentów, którzy w zasadzie na początku swojego startu byli zapraszani do naszej Filharmonii.

Pani Dyrektor, czy przez te 50 lat przygody z Filharmonią Pomorską nigdy Pani nie żałowała, że ta przygoda, która miała być tylko na chwilę, stała się dziełem życia. - Były moment, to był okres stanu wojennego. Zaplątałam się w jakieś takie sytuacje polityczne i wtedy po ogłoszeniu amnestii, musiałam się natychmiast zgłosić do pracy, bo inaczej by mi anulowali moją umowę. Wtedy zauważyłam, że wszyscy widząc mnie chodzą pod ścianą. Nikt nie chciał mi podać ręki, nikt nie chciał się ze mną przyjaźnić. To było o tyle dziwne, ponieważ zaocznie mnie wybrano do Solidarności. Zostałam wiceprzewodniczącą, nie będąc na żadnym zebraniu. Wtedy mówili: ty musisz wejść, więc się zgodziłam. No i potem byłam konsekwentna, zabrnęłam w pewne sprawy i wtedy żałowałam, że jestem w filharmonii. Ale to była chwila.