Mieszka Pani od nastu lat w Londynie. Nie myślała Pani, żeby wyskoczyć dalej, czy Londyn jest tym miejscem docelowym?
- Ja jestem troszeczkę takim cyganem i mogłabym przeprowadzić się gdzieś indziej. Bardzo lubię rozpoczynać wszystko od nowa, ale mam dziecko. Moje dziecko jest w wieku szkolnym, ponieważ dzieci w Anglii rozpoczynają szkołę w wieku czterech lat. Jaś ma 5 i pół roku i chodzi do bardzo dobrej szkoły, więc nie będę niczego teraz zmieniać. Poza tym mam świetną ekipę muzyków, jest tam też ogromna społeczność artystyczna, znam znakomitych poetów, pisarzy, muzyków, malarzy – mam kontakt z językiem na co dzień, więc nie czuję się, że jestem za granicą.

Bo pojechała Pani do Londynu, aby ćwiczyć swój jazzowy wokal?
- Tak – ja mieszkałam wcześniej w Paryżu i nie mogłam tam spotkać grupy ludzi, muzyków, z którymi mogłabym stworzyć coś konkretnego. Poza tym nie dotarłam tam do odpowiednich nauczycieli, więc tak musiało być. Musiałam pojechać do Londynu, tam się zaczęło wszystko układać i kleić nie tylko w życiu zawodowym, ale i prywatnym. Więc tak musiało być.