Anna Serafińska i Carmen Moreno. Fot. Ireneusz Sanger
Czy razem też w domu śpiewałyście?
A.S. – Nie, w domu raczej mówi się o jedzeniu, o ogólnożyciowych tematach. Muzyki to owszem słuchaliśmy, ja chodziłam do szkół muzycznych i miałam swoją drogę budowania siebie w muzyce. Na pewno to co ja dostałam w domu to wielką ilość nagrań. Tak naprawdę dopiero o jakimkolwiek wspólnym śpiewaniu możemy powiedzieć przy przygotowywaniu spektaklu "Śpiewając jazz". Najśmieszniejsze było to, że nie trzeba było wiele wspólnie próbować, bo nam to jakoś dobrze wychodziło. Mamy to w genach, to nawet widać jak teraz z nami śpiewa moja córka Zuzia, że nie trzeba sobie powiedzieć tego wszystkiego, co trzeba sobie mówić z osobami z nie z tej samej krwi.
A Pani gdzie się uczyła śpiewać?
C.M. – Nigdzie …
To były czasy, że trudno było śpiewać jazz?
C.M. – W ogóle? Było trudno, ale my mieszkaliśmy m.in. w Paryżu, tam było dużo czarnoskórych to nauczyłam się o nich stepować i swingować, nie miałam trudności. A wracając do naszych genów i rodzinnego śpiewania, to teraz jak ludzie słuchają naszej płyty to mówią: "o śpiewa Carmen", a ja na to nie to Ania, a za chwilę "o Ania" a to śpiewam ja… Mylą nas i to jest przyjemne.
Na jakiś czas wyjechaliście z Polski?
C.M. – Przez 10 lat pływaliśmy na statkach, graliśmy dla Amerykanów, oni lubią standardy jazzowe. Śpiewałam też nowoczesne amerykańskie piosenki. Mieszkaliśmy w Skandynawii.
A.S. – Nie, w domu raczej mówi się o jedzeniu, o ogólnożyciowych tematach. Muzyki to owszem słuchaliśmy, ja chodziłam do szkół muzycznych i miałam swoją drogę budowania siebie w muzyce. Na pewno to co ja dostałam w domu to wielką ilość nagrań. Tak naprawdę dopiero o jakimkolwiek wspólnym śpiewaniu możemy powiedzieć przy przygotowywaniu spektaklu "Śpiewając jazz". Najśmieszniejsze było to, że nie trzeba było wiele wspólnie próbować, bo nam to jakoś dobrze wychodziło. Mamy to w genach, to nawet widać jak teraz z nami śpiewa moja córka Zuzia, że nie trzeba sobie powiedzieć tego wszystkiego, co trzeba sobie mówić z osobami z nie z tej samej krwi.
A Pani gdzie się uczyła śpiewać?
C.M. – Nigdzie …
To były czasy, że trudno było śpiewać jazz?
C.M. – W ogóle? Było trudno, ale my mieszkaliśmy m.in. w Paryżu, tam było dużo czarnoskórych to nauczyłam się o nich stepować i swingować, nie miałam trudności. A wracając do naszych genów i rodzinnego śpiewania, to teraz jak ludzie słuchają naszej płyty to mówią: "o śpiewa Carmen", a ja na to nie to Ania, a za chwilę "o Ania" a to śpiewam ja… Mylą nas i to jest przyjemne.
Na jakiś czas wyjechaliście z Polski?
C.M. – Przez 10 lat pływaliśmy na statkach, graliśmy dla Amerykanów, oni lubią standardy jazzowe. Śpiewałam też nowoczesne amerykańskie piosenki. Mieszkaliśmy w Skandynawii.
