Katarzyna Nowak-Stańczyk

Solistka Opery Nova, sopran, profesor sztuk muzycznych, w bydgoskiej Akademii Muzycznej prowadzi klasę śpiewu, niedawno obchodziła 25-lecie pracy artystycznej.

"Śpiewałam w całej Europie, nie wyobrażałam jednak siebie zamieszkującej w innym kraju. Już właściwie układano mi życie w RPA w Pretorii i w Holandii. Odmówiłam, bo wiedziałam, że nie mogłabym żyć i rozwijać się gdzie indziej..."

Środa, 10 grudnia - godz.18.10

25 lat minęło jak jeden dzień?
- Oj tak. Można tak powiedzieć. Kiedyś zastanawiałam się dlaczego ten czas tak się wlecze, to było 25 lat temu, dziś pędzi niemiłosiernie.

Powiedzmy, więc - 25 lat temu ukończyła Pani Akademię Muzyczną w Łodzi, ale wcześniej już były występy?
- Tak, już na piątym roku zostałam przyjęta do Teatru Wielkiego w Łodzi jako solistka, tam debiutowałam partią Anny w operze "Nabucco". Nie wiem czy Pani wie, że dla Bydgoszczy po studiach odmówiłam Teatrowi Wielkiemu w Warszawie. Dyrektor Robert Satanowski zaproponował mi etat w Operze Narodowej - przyznam, że nie wierzyłam, że będę tam mieć perspektywy rozwoju, że mogłabym natychmiast podjąć pracę, że od razu będę wpuszczona na scenę. Myślałam, że będę musiała długo czekać. A tu w Bydgoszczy pani dyrektor Alicja Weber przetrzymała mnie tylko rok na stażu. Po powrocie z konkursu w Pretorii, z którego wróciłam jako laureatka moją pierwszą poważną rolą na bydgoskiej scenie była, później moja ukochana partia Gildy w operze Rigoletto.

Czy Pan dyrektor Satanowski jako człowiek nie znoszący sprzeciwu nie zdziwił się, że Pani mu odmówiła?
- Nie pytałam….. nie spotkałam go później, i przyznam, że trochę się tego obawiałam. Byłam wówczas osobą niepokorną, ale wobec sztuki zawsze miałam pokorę. Dobrze wiedziałam, od początku, czego chcę i do tego dążyłam. Nie po trupach, bo nie ma osoby, która by zarzuciłaby mi, że zrobiłam coś nie fair. Oczywiście nie każdemu odpowiadała moja dość drapieżna – jak to określała moja maestra - osobowość. Miałam jednak trochę szczęścia do ludzi, którzy mi pomogli. I tu muszę wspomnieć m.in. o Mari Fołtyn, Antonim Wicherku czy Piotrze Nędzyńskim. Te osoby we mnie zainwestowały, w moje umiejętności i talent, podały mi rękę.

To wymieńmy te cechy charakteru, które Pani pomogły albo mogły zaszkodzić.
- Indywidualność, upór i odwaga. Owszem popełniłam trochę błędów, do których się przyznaję nie tylko na antenie, ale i w życiu, ale teraz …. Cóż… postąpiłabym tak samo.

Jak wyglądał rozwój Pani kariery?
- Najpierw była bydgoska opera, potem Teatr Wielki w Poznaniu, a następnie Teatr Wielki w Łodzi. W Łodzi zrobiłam bardzo wiele ról. Z tygodnia na tydzień wchodziłam w nowe partie, a zdarzyło się , że w jednym tygodniu były dwie nowe role naraz.

A dlaczego wyjechała Pani z Bydgoszczy?
- Było mi tu bardzo dobrze, dużo śpiewałam, ale mieszkałam cały czas w Zduńskiej Woli, w Bydgoszczy pokój służbowy - w mieszkaniu z kilkoma osobami. Miałam już wtedy kilkuletniego syna i męża, który miał pracę. Nie mogłam liczyć na mieszkanie, więc dojeżdżałam jednocześnie do trzech oper. Kiedy zaczęłam płacić za to szaleństwo zdrowiem, podjęłam decyzję o rezygnacji z bydgoskiej sceny. Tylko ze względów „ logistycznych”. Nadal pracowałam w Teatrach Wielkich w Łodzi i w Poznaniu.

Występowanie w różnych teatrach to bardzo ważne doświadczenie dla śpiewaka.
- Oczywiście, że tak. Artysta, który jest zapraszany do różnych teatrów konfrontuje swe umiejętności z innymi śpiewakami, poznaje różnych realizatorów, daje się im poznać to dla jego rozwoju jest konieczne. Śpiewałam na wszystkich scenach naszego kraju i przyznam, że bydgoska opera ma obecnie najlepszą akustykę w kraju. Przed remontem widowni Teatru Wielkiego w Łodzi tam było najlepiej.

Czy na początku Pani drogi zawodowej nie było marzeń, żeby wyjechać z kraju i zrobić karierę gdzieś na zachodzie?
- Śpiewałam w całej Europie, nie wyobrażałam jednak siebie zamieszkującej w innym kraju. Nie jestem kosmopolitką, miałam szansę zarówno w Afryce jak i Europie, aby pozostać na stałe. Już właściwie układano mi życie w RPA w Pretorii i w Holandii. Odmówiłam, bo wiedziałam , że nie mogłabym żyć i rozwijać się gdzie indziej.

I to są też takie decyzje, których po latach Pani nie żałuje?
- Nie, absolutnie.