Monika Lidke

Wokalistka, niedawno wydała swój autorski album "If I was to describe you". W jednym z utworów "Tum, tum song" zaśpiewała z Basią Trzetrzelewską.

"Muzyka jest takim niezmiernym oceanem, że jest tyle różnych rzeczy, które chciałabym zrobić. Mam mnóstwo marzeń i mam nadzieję, że część z nich uda mi się zrealizować..."

Narobiła Pani pozytywnego szumu swoim ostatnim albumem, niektórzy zastanawiają się skąd się Pani wzięła. Pochodzi Pani z Dolnego Śląska, choć mieszka od lat za granicą.
- W tej chwili mieszkam w Londynie, przez kilka lat mieszkałam też w Paryżu. Ostatnio jestem częstym gościem w Polsce, mam zamiar odwiedzać swoje strony z muzyką, dlatego wydałam swoją płytę właśnie tu. Urodziłam się w Malczycach nad Odrą, kiedy miałam cztery latka z rodzicami przenieśliśmy się do Lubina i tam mieszkałam wiele lat. Później, po maturze przeniosłam się do Paryża.

A co takiego zaważyło, że wybrała Pani Paryż?
- Jako nastolatka miałam talent do języków. Na festiwalach gitarowych pracowałam jako tłumacz Francuzów i Anglików. Pomyślałam więc, że wyjadę do Francji, nauczę się języka bardzo dobrze i wrócę z zawodem tłumacza. Po dwóch latach pobytu w Paryżu tak mnie wciągnęła jednak muzyka, że tłumaczem nie zostałam.

Wciągnęła Panią Wyższa Szkoła Spektaklu w Paryżu?
- To była niesamowita przygoda. Szkoła z wielkimi tradycjami, studiowaliśmy tam teatr, taniec i śpiew. Uczyliśmy się metodami Stanisławskiego, czytaliśmy o Kantorze, co dało mi bardzo duże ugruntowanie sceniczne. To mi się dziś bardzo przydaje. Zajęcia odbywały się w języku francuskim to była dla mnie dodatkowa trudność.

Tłumaczyła Pani na festiwalach gitarowych, a sama Pani chciała zostać kiedyś gitarzystką?
- Jako nastolatka uczyłam się grać na gitarze klasycznej. Miałam wspaniałego nauczyciela - Cezarego Strokosza. On mnie poprosił o tłumaczenie swoich zagranicznych gości. Świat artystyczny mnie wtedy bardzo wciągnął, ćwiczyłam po kilka godzin dziennie. Dziś kiedy komponuję posługuję się gitarą.

Marek Niedźwiecki napisał o Pani muzyce – piękna, delikatna, uzależniająca. A o Pani – Zosia Samosia.
- Muszę spytać Marka o co chodzi. Pewnie o to, że jestem też producentem albumu. Staram się wszystko kontrolować, ale inaczej się nie da. Zresztą tę część procesu bardzo lubię – lubię znajdować muzyków, wyobrażać jak to zabrzmi, to co jest w mojej głowie, to jest bardzo fascynujące.

Z Markiem Niedźwieckim spotkała się Pani już przy pierwszej płycie
- Moją pierwszą płytę wydałam samodzielnie i Marek od razu chciał jedną z piosenek umieścić na swojej składance. To był taki kopniak do przodu. To, że Marek docenił moją twórczość dało mi większą wiarę w siebie. Wcześniej nie byłam za bardzo pewna, robiąc wszystko po swojemu. Nie wiedziałam czy to będzie dobre, czy się spodoba.

Czy trzeba wyjechać za granicę, żeby być docenionym w Polsce?
- Nie wiem, jest mnóstwo ludzi, którzy nie wyjeżdżają z Polski i są bardzo doceniani. To jest bardzo indywidualna sprawa, życie układa się w dziwny sposób i nie zawsze mamy na to wpływ.

Czy chciałaby Pani otrzymać Fryderyka za rok? Czy takie nagrody są ważne?
- Na pewno jest to ważne dla ludzi, którzy zajmują się muzyką klasyczną i jazzem. To niezwykle pomaga, większość tych ludzi nie zarabia wielkich pieniędzy i wtedy jest dylemat, czy zajmować się jazzem profesjonalnie i próbować z tego żyć, czy może zdobyć wykształcenie inne i zajmować się jazzem jako hobby. Znam ludzi fantastycznych, którzy mają problemy z utrzymaniem się – ale są rzeczy ważniejsze niż to czy się ma samochód i się jeździ na drogie wakacje. Bogactwo duszy jest ważniejsze. Cieszę się bardzo, że Polak otrzymał Grammy, teraz w Twoim Stylu czytamy rozmowy z muzykami jazzowymi.

W którym momencie pojawiła się inspiracja jazzem?
- Kiedy mieszkałam w Paryżu miałam koleżankę Małgosię, która uwielbiała muzykę jazzową, słuchała Louisa Armstronga i Elli Fitzgerald. To było samo słońce – płytę której słuchaliśmy musiałam sobie kupić. Potem przez dłuższy czas nie mogłam słuchać innych wokalistek jazzowych. Była też fascynacja Chetem Bakerem – więc ta miłość do jazzu się pojawiła w Paryżu, wiele lat temu.

Chciałaby Pani wziąć udział w projekcie symfonicznym.
- Oj tak, muzyka jest takim niezmiernym oceanem, że jest tyle różnych rzeczy, które chciałabym zrobić. Mam mnóstwo marzeń i mam nadzieję, że część z nich uda mi się zrealizować. Udało mi się dotrzeć do Basi Trzetrzelewskiej, z którą zaśpiewałam jedną piosenkę na mojej płycie.

To było trudne?
- Tak, jak to powiedzieć. Znalezienie w sobie odwagi, żeby sformułować swoje marzenie, że chcę zaśpiewać z Basią Trzetrzelewską … Już samo to mi zabrało miesiąc żeby napisać do Basi, a właściwie jej managerki maila z prośbą. Odpowiedź na szczęście przyszła szybko i była pozytywna.