Mirosław Rzeszowski

2020-06-13

Mirosław Rzeszowski. Fot. Magda Jasińska

Dyrektor Rejonowej Biblioteki Publicznej w Szubinie, z zamiłowania poeta i fotografik.

Pozwólmy pobyć sobie w ciszy - ile ktoś tam może sobie pozwolić - bo tej ciszy rzeczywiście brakuje. Wtedy zauważymy, jaka to jest wartość. Kiedy było tak najgorzej, kiedy był koniec marca - to był przykry czas z jednej strony, ale z drugiej strony, jak już było wyciszenie, to może niektórzy usłyszeli śpiew ptaków za oknem. Niektórych może to drażniło, może niepokoiło, ale cisza ma swoją wartość.

Sobota, 13 czerwca godz. 17:05

Biblioteka wyszła już z kwarantanny.

- Tak można powiedzieć. Działamy - chciałbym powiedzieć, że pełną parą - ale działamy trochę w innym stylu. Przerzuciliśmy się z kraula na żabkę i ta żabka jak na razie nam wychodzi - ostrożnie mówiąc - chyba nie najgorzej.

Ludzie wrócili do biblioteki?

- Od 4 maja jesteśmy otwarci, oczywiście z przestrzeganiem wszelkich zasad, które nazywamy reżimem sanitarnym. Te wszystkie obostrzenia u nas też obowiązują i pomalutku ostrożnie chciałbym powiedzieć, że jest takie stare chińskie przysłowie, które mówi, że zła sytuacja jest dobrą sytuacją. U nas tak właśnie było, bo trafiła się nam raz na 5 lat - niestety przepisy nam każą to robić - inwentaryzacja zbiorów. Odetchnąłem, że udało nam się i to niezwykle rzetelnie, przeprowadzić ten spis, ale oczywiście w tym czasie zamknięcia pisaliśmy też projekty, przygotowywaliśmy wystawę. Rozmawialiśmy przed chwilą, poza anteną, że to zdalne pokazywanie multimedialne wszystkiego już trochę męczy, ale też i rozszerza horyzonty. Przygotowaliśmy na 100. rocznicę urodzin Karola Wojtyły bardzo dużą ekspozycję poświęconą Janowi Pawłowi II. Jest bardzo bogata. Ta wystawa tworzyła się z pewnym zamysłem. Wyobraziłem sobie, że poprowadzę ją poprzez drogę życia Jana Pawła II i tak rzeczywiście trochę to wygląda. Mamy dział poświęcony młodości Jana Pawła II, jego okresowi sprzed kapłaństwa, ale tam są też książki dla dzieci i - co ciekawe - znalazłem w pewnym sensie archiwalne listy dzieci do Jana Pawła II, z okresu kiedy Ojciec Święty był tutaj u nas w Polsce na pielgrzymkach i prezentujemy te listy. To jest takie wzruszające czytać odręcznie napisane słowa dziecięcą ręką…

Mirosław Rzeszowski. Fot. Magda Jasińska

Dzisiaj już pewnie to są dojrzałe osoby.

- Minęło bardzo wiele czasu i to nabiera dodatkowego smaczku, dodatkowej wartości. Są tu też książki adresowane do małych dzieci, o Janie Pawle II. Jeszcze jest dział, w którym są zdjęcia z tego okresu, ale zaraz za tym działem wepchnął mi się bardzo duży rozdział o pielgrzymkach Jana Pawła II. Mniej jest książek z okresu jego bycia kardynałem, czy biskupem... Tutaj dowiadujemy się o tym, że wybrano Karola Wojtyłę na papieża i mamy te relacje, mamy świadectwa tych relacji. Co jest istotne są tu maszynopisy Solidarności i różne korespondencje zza granicy, to jest dosyć interesujące. A ponieważ mam słabość do fotografii, to na tej wystawie jest sporo zdjęć. To jest dokumentacja fotograficzna z tych pielgrzymek - są pamiątki, medale i dokumentalne zdjęcia czytelników. Mamy też perełkę w tym gronie, album wydany jeszcze na płytach winylowych z przemówieniami z 1979 roku z Jasnej Góry i fragmenty homilii Ojca Świętego. Mam taką ostrożną nadzieję, że być może w drugiej połowie września zorganizuję finisaż, czyli uroczyste zakończenie wystawy i wtedy obiecuję, że zaprezentujemy przynajmniej fragmenty z tych nagranych wypowiedzi.

Mirku, ile lat jesteś dyrektorem biblioteki?

- W tym roku minie 17 lat, odkąd objąłem bibliotekę po moim poprzedniku, panu Bronisławie Rogu.

To jest jedyne w Szubinie takie męskie miejsce na mapie bibliotek. Jesteście „rodzynkami”, bo zwykle pracują tam panie.

- Nie chce mi się do tego odnosić. O tym, czy to męskie czy żeńskie miejsce nie zastanawiałem się za bardzo. Myślę natomiast, że to jest miejsce dla ludzi. W pewnym sensie jesteśmy instytucją kultury, ale robimy wszystko, żeby nie zatarła się granica między domem kultury a biblioteką. Staramy się komplementarnie z sobą współpracować i odnosić się bardziej do tej sfery refleksyjnej kultury, unikając imprez masowych, ludycznych.

Masz pewnego rodzaju bzika na punkcie fotografii.

- Właśnie będę odbierał kolejne zdjęcia. 20 nowych - starych drzwi.

Bo drzwi też Cię inspirują!

- Drzwi głównie z Polski, ale też z Europy. Drzwi są artefaktem kulturowym, występującym w naszej kulturze. One weszły nawet do symbolicznej sfery naszego życia. Są w naszym języku – chociażby - nie wyłamuje się otwartych drzwi, czy wchodząc do tego studia to nie są za wysokie progi na moje nogi, nie wieszam się pańskiej klamki, a mam nadzieję, że do drzwi raju to jeszcze mi daleko, jeszcze mam czas. Jak widzicie Państwo w naszym języku jest bardzo dużo określeń, przysłów i powiedzeń na temat drzwi. Tu pozdrawiam panią dyrektor Biblioteki Uniwersyteckiej w Bydgoszczy i mam nadzieję, że dojdzie to jesienią do skutku i będę mógł Państwa zaprosić na tę kolejną moją wystawę autorską o drzwiach, tym razem bydgoskich.

Pytając Ciebie o te lata spędzone w fotelu dyrektorskim biblioteki trzeba stwierdzić, że przez 17 lat już zdążyłeś przyzwyczaić do swoich „wariackich pomysłów” i chyba mieszkańcy nauczyli się odpowiadać na twoje zawołania.

- Czy tak jest? Ja ciągle mam niedosyt, przede wszystkim niedosyt czytelników i bywalców biblioteki. Przychodźcie do nas, nie bójcie się, ale przede wszystkim tęsknię za kolejnym spotkaniami z podróżnikami, z ciekawymi ludźmi, z filozofami, naukowcami, z artystami i jak tylko będzie można, to na pewno zaraz coś zorganizujemy.

Jesteś mężem i ojcem, do tego jeszcze podróżujesz i fotografujesz, a jeszcze na dodatek piszesz. Jakie są te proporcje?

- Piszę, to znaczy staram się. Rozmawiałem z Twoim kolegą realizatorem i mówiliśmy o tych moich długich podróżach na rowerze. Jeżeli jestem kilkanaście godzin sam ze sobą na rowerze, ostatnio 11 godzin 45 minut, nie włączam sobie żadnej muzyki, żadnych tekstów, jestem sam z sobą. To jest ten moment na uporządkowanie myśli, to jest taka medytacja w ruchu. Jest mi to potrzebne, to jest pewnego rodzaju nałóg - nie bójmy się tego powiedzieć - ale tak jest. Wtedy przychodzą mi do głowy pewne pomysły i refleksje, to jest ten czas odtrucia się od mediów elektronicznych. Dzisiaj też w tym okresie epidemii , kwarantanny - jako terapeuta też to powiem - doceńmy tę możliwość bycia z sobą - sam na sam. Możliwość zaznania ciszy, usłyszenia swoich myśli, takiej refleksji - kim ja jestem, czego chcę, do czego dążę? Gdy wchodzimy do mieszkania nie włączajmy natychmiast multimediów – radia, telewizji. Pozwólmy pobyć sobie w ciszy - ile ktoś tam może sobie pozwolić - bo tej ciszy rzeczywiście brakuje. Wtedy zauważymy, jaka to jest wartość. Kiedy było tak najgorzej, kiedy był koniec marca - to był przykry czas z jednej strony, ale z drugiej strony, jak już było wyciszenie, to może niektórzy usłyszeli śpiew ptaków za oknem. Niektórych może to drażniło, może niepokoiło, ale cisza ma swoją wartość.