Sławek Uniatowski

2018-05-10

Źródło: www.facebook.com/SlawekUniatowski

Wokalista. Po 13 latach wydał swoją debiutancką płytę „Metamorphosis”. Pochodzi z Torunia.

"Dziś jestem bardzo zadowolony z mojego albumu. Ta metamorfoza to nie jest przemiana fizyczna, a bardziej taka paleta, wachlarz barw muzycznych."

11 maja 2008

Polskie Radio PiK - Zwierzenia przy muzyce - Sławek Uniatowski

Trochę czasu minęło. Drobne 13 lat, ale powiem szczerze, że warto było czekać...
- Dziękuję.

To teraz musi się Pan wytłumaczyć z tych 13 lat.
- Wszyscy mnie o to pytają, dlaczego tak długo. Odpowiedź jest bardzo prosta. 10 lat byłem związany kontraktem z wytwórnią fonograficzną i w tym czasie byłem blokowany, nie mogłem nic zrobić. Nie mogłem nagrywać rzeczy, które mi się podobają, a rzeczy proponowane przez wytwórnie z kolei mi się nie podobały i stwierdziłem w końcu, że nie pójdę na żaden kompromis, bo nie chcę wydawać rzeczy, które mi nie odpowiadają.

Ale w dzisiejszym świecie wiele rzeczy powstaje w takim zgniłym kompromisie i nie zawsze są one prawdą o artyście.
- Mamy wiele przypadków ludzi, którzy poszli na kompromis. Ja też byłem blisko pójścia na kompromis. Tak naprawdę młodym ludziom, a wtedy miałem 21 lat, obiecuje się złote góry, piękne rzeczy. Mi mówiono na przykład „Wydasz pierwszą, drugą, trzecią płytę, a czwarta będzie taka, jaką będziesz chciał”. No i tak wiele osób robi. Mamy tu przykład Georga Michaela, który podobnie był blokowany przez wytwórnie i przez co miał problemy emocjonalne.

Dotknął Pan czułej struny, bo rzeczywiście można wpaść we frustrację.
- Nie mogłem się dogadać 10 lat, ale ostatnie 3 lata to tak naprawdę pasmo dobrych rzeczy. W momencie kiedy zostałem wolnym człowiekiem zacząłem być szczęśliwy. Zebrałem piosenki, które napisałem przez te lata, a wiadomo, że najlepsze rzeczy powstają w bólu, trudzie i w smutku, więc nazbierało się tego troszeczkę. Jest też dużo wesołych rzeczy, bo tak naprawdę jestem dość wesołym człowiekiem, z przymrużeniem oka patrzę na to wszystko, co się dzieje wokół nas. Myślę, że bez humoru, większość z nas nie dałaby sobie rady.

Przed kilkoma laty wpadł Pan na pomysł, że trzeba się uwolnić.
- Ciężko było się uwolnić przez te lata, bo za każdym razem była wizja, że teraz zrobimy kolejne podejście. I tak do kosza mogłem wrzucić rok mojej pracy w studiu, rok jeżdżenia raz do jednego studia, raz do drugiego. W sumie przez te lata powstałoby z pięć albumów. W końcu mnie to wykończyło i stwierdziłem, że tak dłużej być może i muszę się tym zająć sam. Kiedy byłem dzieciakiem to podobał mi się Michael Bublé. On był takim gościem, który pokazywał, że można odnieść sukces, robić to po swojemu i na poziomie. Ja też chciałem nagrywać stare rzeczy na nowo i pisać piosenki w tym stylu,troszeczkę jak Paul Anka czy Michael Bublé. Powiedziano mi jednak, że nikt nie zna Michaela Bublé. Na szczęście dziś jestem bardzo zadowolony z mojego albumu „Metamorphosis”. Ta metamorfoza to nie jest przemiana fizyczna, a bardziej taka paleta, wachlarz barw muzycznych. I mamy na płycie różne piosenki. Tę, którą wymyśliłem w 2006 roku „Każdemu wolno kochać”, aż po „Honolulu” z 2012. W międzyczasie powstawały piosenki anglojęzyczne, do których teksty napisał Tomek Organek na podstawie moich szkiców i szlagwortów.

Trzeba przyznać, że fajna z Was spółka autorska.
- Tomek śmieje się, że jestem Eltonem Johnem, a on to Barnie Taupin i tak się uzupełniamy. A Tomek jest wyjątkowym człowiekiem, przede wszystkim wrażliwym i romantycznym, co w tych czasach nie jest takie częste. Może jest dużo ludzi romantycznych, ale tekściarzy romantycznych i ludzi, którzy patrzą na świat z przymróżeniem oka nie ma wielu.

Właściwie trudno byłoby mi określić czy to jest płyta popowa, bo mamy tu domieszki i jazzu i soulu.
- To prawda, płyta została określona jako popowo-rockowa, ale ten album spokojnie mógłby stać na półkach z jazzem, bo ciężko jest sprecyzować i włożyć mnie w ramki. Chociaż samo hasło "jazz" na niektórych działa jak płachta na byka. Teraz jazzem nazywa się Sinatrę, a w latach 40. czy 50. był to popular music. Wystarczy, że gdzieś się pojawi trąbka albo zagra kontrabas to już jest jazz.

A u Pana na płycie gra i trąbka i Grupa MoCarta.
- Tak, w jednym z utworów przecudownie zagrali ci faceci, którzy są niebywale muzykalni i mają duże poczucie humoru, ale przede wszystkim są bardzo sprawni i szybcy. Były tylko dwa podejścia do nagrania, raz się rozegrali i drugi raz już nagrali.

Pan mówi o tej metamorfozie nie-fizycznej, a tak jak spojrzeć w internet to tam właściwie aż huczy o Pana metamorfozie właśnie tej fizycznej. W związku z tym pewnie co niektórzy sięgną po tę płytę właśnie z tego powodu.
- Tak, chociaż może dostrzegą mocniejszy głos, wynikających z wyćwiczonej przepony. Myślę, że to też jest kwestia akceptacji siebie. Wcześniej nigdy nie ćwiczyłem i stwierdziłem, że może takie ćwiczenia jakoś mnie pokierują na lepszą drogę myślenia, pozytywnego oczyszczenia i rzeczywiście tak się stało. Ćwiczę już niespełna 5 lat, biegam, wyciskam ciężary, mam zajęcia fitness i mam wyjątkowego trenera, który mnie prowadzi. I pomyśleć, że byłem takim gościem, który nigdy nie uprawiał sportu. Kiedy chodziłem do szkoły, to mama pisała mi zwolnienia z wuefu. No ale jednak człowiek dojrzewa i zmienia się.

Zobacz także