Janusz Yanina Iwański

Muzyk jazzowy, rockowy, gitarzysta, kompozytor, autor tekstów i wokalista.

"Ja mówię "gram to co mi w sercu gra". Kiedyś tak naprawdę chciałem zostać malarzem, nawet szykowałem się przez całą szkołę podstawową, żeby zostać malarzem, ale życie ma swoje ścieżki i muzyka w końcu zwyciężyła..."

Dzień dobry - dawno Cię tutaj nie było?
- Oj tak. Dawno mnie tu nie było .

Artystycznie pojawiasz się i znikasz.
- Pojawiam się i znikam, to znaczy z piosenką się pojawiam i znikam, bo muzyka instrumentalna cały czas płynie przez moje życie. Właściwie od czasów duetu Sojka - Yanina śpiewam cały czas. Trudno mi było wydać drugą autorską płytę, ponieważ po drodze pojawiło się wiele różnych rzeczy, takich jak Maanam czy Tribute to Miles Orchestra. Dziś jest już Yanina 4, gram z zespołem, z którym od lat współpracuje.

Masz świetnych muzyków.
- Owszem, jakoś życie było i jest dla mnie łaskawe, bo spotkałem po drodze naprawdę fantastycznych, najwybitniejszych muzyków.

Trudno jest Cię zaszufladkować. Czy jesteś muzykiem jazzowym, w końcu ten jazz w Tobie gdzieś tam jednak cały czas się tli.
- To jest mój problem a właściwie w jakimś sensie to jest problem dla dziennikarzy, którzy koniecznie chcą cię zaszufladkować – czy to są piosenki, czy jazz, czy wręcz free jazz. Ja mówię "gram to co mi w sercu gra". Opowiem ci taką historyjkę z mojego okresów "wczesnomłodzieżowego". Kiedy grałem i śpiewałem do tańca wszystkie pary tańczyły, kiedy zaczynałem grać solówki wszyscy gadali. To był dla mnie sygnał, bo kiedy mój kolega basista śpiewał piosenki i grał solówki wszyscy tańczyli.

Mam takie wrażenie, że rozwinąłeś skrzydła szczególnie w tym, ja to nazywam "złotym okresie Tomka Tłuczkiewicza".
- No tak, oczywiście, to jest moment, kiedy w 1980 roku Tie Break wygrał Jazz Juniors. Wtedy od razu poznaliśmy całe środowisko, włącznie z Twoim tatą.

Wtedy ta popularność chyba ci nie przeszkadzała.
- Popularność nie przeszkodziła mi zupełnie, to była dla mnie bardzo dobra popularność, bo czasami potrafi być okrutna. Czytałem wywiady z Lennonem, Brigitte Bardot, którzy mówili, że nie mogą się nawet spokojnie napić kawy w kawiarence w Paryżu, czy w Rzymie bo zawsze ktoś chce zrobić zdjęcie. Wtedy myślałem, że ściemniają. Dzisiaj potwierdzam, że popularność jest rzeczą piękną, fantastyczną, natomiast dźwignąć popularność jest rzeczą bardzo trudną.

Dobrze się czuliście ze Staszkiem Soyką w tym duecie?
- Oczywiście, nigdy nie robiliśmy prób (śmiech). Wcześniej ze Svorą w 84 roku robiliśmy próby, tam się narodził duet "Soyka–Yanina", bo Staszek zaczął pisać wtedy polskie teksty, a ja komponowałem.

A kiedy Ty nie komponowałeś? Właściwie komponowałeś się od dziecka.
- Myślę, że to wyszło tak naturalnie. Kiedyś tak naprawdę chciałem zostać malarzem, nawet szykowałem się przez całą szkołę podstawową, żeby zostać malarzem, ale życie ma swoje ścieżki i muzyka w końcu zwyciężyła.