Kuba Sienkiewicz

Lekarz, muzyk, wokalista, autor piosenek…

"Patrząc na to co się dzieje u moich kolegów autorów, to myślę sobie, że dobrze mieć to dwuzawodowstwo. Nie jestem zmuszany do działań i zachowań promocyjnych – za wszelką cenę. Dlatego cenię sobie to dwuzawodowstwo pomimo, że to jest dla mnie jakiś kłopot życiowy. A ponieważ musiałem jakoś ograniczyć swoją działalność lekarską, żeby to wszystko pogodzić, to zostawiłem sobie wyłącznie praktykę ambulatoryjną, wizyty domowe i trochę dydaktyki, i to jestem w stanie pogodzić..."

Lekarz, muzyk, wokalista, autor piosenek, chyba więcej "grzechów" nie pamiętam.

- W sumie można podsumować jednym słowem: piosenkarz.

A nie wokalista?

- To dopiero źle brzmi, ja się denerwuję jak nazywają mnie wokalistą.

Wtedy słuchają czy czysto czy nieczysto?

- Właśnie – oceniają pod względem warsztatowym, a to trzeba wszystko złożyć w jedno, czyli piosenkarz – autor.

Czy czasami nie obchodzi Pan w tym roku 40-lecia pracy artystycznej?

- Od kiedy można by to policzyć... Przyjąłem datę kiedy po raz pierwszy puściłem w obieg kasetę nagraną w domu, która była spontanicznie powielana i przekazywana z rąk do rąk. W ten sposób moje piosenki rozpowszechniły się w pewnym środowisku na warszawskim Żoliborzu i od tego czasu zaczęły się moje występy w tzw. drugim obiegu, czyli po mieszkaniach, po małych klubach, nawet po parafiach - to był rok 1983. To był przełom, bo zacząłem się pojawiać przed ludźmi. Ale miałem swój chrzest bojowy wcześniej – w 1981 roku były dwie fale strajków studenckich – okupacyjnych i tam prezentowałem swoją twórczość przed dużą widownią. Jednak jakbym miał wyznaczyć jakąś datę to byłby rok 83. Jeśli jednak Pani pyta o rok 1977, to wtedy razem z Piotrem Łojkiem zaczynaliśmy tworzyć własne piosenki, ale nagrywaliśmy je wyłącznie do celów własnych i dla najbliższych znajomych, więc tego nie można uznać za debiut. Wtedy rodziła się jedynie pewna koncepcja.

To przeszliśmy ten etap jubileuszy i historii. Pan pisze piosenki - historie...

- Jeden z takich obszarów mojej działalności to są piosenki pisane na zamówienie o tematyce historycznej. Popełniłem dwa takie programy: w roku 2010 wydaliśmy z zespołem Elektryczne Gitary album Historia. Zamówienie polegało na tym, żeby stworzyć piosenki na okrągłe rocznice przypadające na lata z dziesiątką w końcówce typu: 1410 Bitwa pod Grunwaldem, 1610 Bitwa pod Płoszynem, Bitwa Warszawska - 1920 itd. - uzbierało się tych rocznic, że powstała płyta. Następnie w 2016 roku na rocznice z szóstką na końcu napisaliśmy piosenki: Poznań 1956, Radom 1976, Zamach Majowy 1926, Chrzest Polski itd. – to było też zamówienie z Narodowego Centrum Kultury i tak też się stało.

Lubi Pan takie wyzwania?

- Lubię, łatwo się pisze na zamówienie, bo jest jakiś termin i jest inspiracja np. tematem lub zdarzeniem historycznym. Podobnie ułatwia mi napisanie piosenki lub muzyki do filmu, bo mam jakiś punkt zaczepienia.

Punktem zaczepienia może być sam wykonawca.

- To są piosenki osobiste, powstają z własnej i nieprzymuszonej potrzeby. To jest główny nurt i te są w sumie najważniejsze, bo nie mają bieżącego kontekstu i mają szansę ostać się długo, jeśli są w miarę uniwersalne. Takie piosenki tworzą podstawę do repertuaru, który wykonuję za każdym razem.

Nie są pisane za pieniądze, mogą jedynie później pieniądz przynieść.

- Mogą przynieść potem. W jednym przypadku popełniłem taką piosenkę osobistą pod pewnym przymusem. Było to kiedy zamykaliśmy program do płyty „Na krzywy ryj” – brakowało mi wtedy jakiejś lokomotywy. Wówczas miałem już melodię w głowie i dopisałem tekst do piosenki „Co ty tutaj robisz”. Okazało się, że ta napisana pod presją piosenka, stała się hiciorem i najbardziej znaną z tego programu.

To nie jest takie łatwe godzić dwa zawody muzyka i lekarza. Jak rozumiem nie mógł się Pan zdecydować.

- O właśnie – to jest jakiś problem decyzyjny. Patrząc na to co się dzieje u moich kolegów autorów, to myślę sobie, że dobrze mieć to dwuzawodowstwo. Nie jestem zmuszany do działań i zachowań promocyjnych – za wszelką cenę. Dlatego cenię sobie to dwuzawodowstwo pomimo, że to jest dla mnie jakiś kłopot życiowy. A ponieważ musiałem jakoś ograniczyć swoją działalność lekarską, żeby to wszystko pogodzić, to zostawiłem sobie wyłącznie praktykę ambulatoryjną, wizyty domowe i trochę dydaktyki, i to jestem w stanie pogodzić.

A dlaczego neurologia?

- Szukałem czegoś między psychiatrią i ortopedią. Neurologia jest królową nauk medycznych ponieważ daje wiedzą zarówno z dziedziny chorób wewnętrznych, jak i neurofizjologii i neuropatologii człowieka i daje smak wiedzy humanistycznej. Moja mama była wybitnym psychiatrą i ona może nie wprost, ale komunikowała mi, że warto żebym miał takie zajęcie normalne i przewidywalne w życiu. Poza tym bałem się wojska, więc ukryłem się przed wojskiem na medycynie.