6 lutego 2020
2020-02-06
„Ten telefon odbieram z drżeniem serca. Kiedy dzwoni nigdy nie wiem, czy dziecko żyje, w jakim jest stanie i czy uda się je uratować” - mówi ksiądz Wojciech Przybyła z bydgoskiej Caritas. To m.in. dzięki jego inicjatywie w Bydgoszczy są dwa "okna życia". Ksiądz Przybyła jest trzecią osobą, do której dzwonią opiekunowie „okien” w przypadku odnalezienia w nich dziecka. Pogotowie Ratunkowe, policja, potem ksiądz - taka jest kolejność powiadamiania o odnalezionym, a może bardziej porzuconym dziecku. W ostatnich dniach stycznia br. siostry Klaryski, po raz trzeci odkąd istnieje u nich „okno życia” usłyszały charakterystyczny dzwonek. Po kilku minutach za szybą ujrzały małego chłopca. Było to o tyle zaskakujące, że zazwyczaj w „oknach życia” pozostawiane są kilkumiesięczne lub zgoła kilkudniowe niemowlęta. Tym razem czekał na nie prawie dwuletni chłopczyk. Czy policja powinna szukać rodziców? Zdaniem księdza Przybyły, jeśli dziecko nie ma oznak przemocy, znęcania, jest zadbane, to policja winna odstąpić od poszukiwań matki. W przypadku pozostawionego u sióstr Klarysek dwulatka stało się inaczej. Szybko zidentyfikowano matkę. Szef bydgoskiej Caritas obawia się, że w takiej sytuacji kobiety będą bały się konsekwencji, niekoniecznie prawnych i ... no właśnie, co zrobią, jeśli nie będą mogły opiekować się swoim dzieckiem? Tymczasem już pięć lat temu ONZ wzywała do likwidacji „okien życia”, argumentując swój postulat prawem każdego człowieka do posiadania tożsamości. Dzieci z „okien życia” takiej tożsamości nie mają - twierdzi ONZ. Zdaniem tej organizacji „okna życia” są łatwym sposobem na podrzucenie dziecka, pozbycie się go jak zbędnego balastu. Niewykluczone, że tak jest. Czy jednak nie ratują w ten sposób życia? Czy jesteśmy w stanie określić, co zrobiłaby zdesperowana kobieta, gdyby takiego okna nie było? O tym w audycji Żanety Walentyn, z cyklu „Nasz mały świat”.
